Mijn eerste halve, diegene die je altijd bij blijft.
Eindelijk zover, de langverwachte moment waarop ik de IronMan-hype met mijn eigen ogen kon waarnemen.
Erg onder de indruk van al die waanzinnig grave fietskes die ik daar zag, ging ik dan ook mijn amateurke inchecken 😄Ik geef toe dat dit ook de moment was dat ik begon te vechten met mijn mentale gezondheid. Ik zag dat er heel veel ervaren rotten aan deze wedstrijd mee deden en als kip zonder kop daar tussen staan met geen idee waar ik al die zakjes moest hangen… ik vroeg mezelf luidop af wat ik daar eigenlijk kwam zoeken.
Wanneer ik daarna aankwam in het hotel zijn de zenuwen dan ook helemaal doorgebroken. Ik had stress voor het zwemmen, en ook voor het lopen in de warmte. Sowieso is het geen taboe maar in mijn gedachten had ik een DNF bij mijn eerste wedstrijd verschrikkelijk gevonden… Tegen de volgende ochtend had ik dankzij enkele motiverende berichtjes van de Atriac familie toch de moed gevonden om er in te vliegen. Let’s do this!
First up : het zwemgedeelte, waarbij ik rustig het water ben ingelopen en ik had me voorgenomen om traag te beginnen om zeker niet te panikeren. De temperatuur was zalig en de omgeving was prachtig daar in de Moezel! Zwemgedeelte overleefd dus met volle moed overgegaan naar het fietsgedeelte. Daar waren de eerste 30km plat, om dan de mooie heuvels in te duiken voor de volgende 60km.
Note to self : misschien had ik beter een IM met een plat parcours uitgekozen als eerste wedstrijd 🤷🏼♀️
Om af te sluiten mocht ik nog 3 rondjes van 7 km lopen in een lekkere 30 graden (I am being sarcastic here).
Wanneer ik startte zag ik al zoveel mensen wandelen en afzien van de warmte, dat ik op die moment besloten heb om mijn tijdsobjectief gewoon uit de raam te gooien en te focussen op het heelhuids bereiken vd eindmeet.
Na kilometer 15 begon ik me af te vragen waarom ik dit als sport had gekozen en : “kon ik nu niet gewoon wat gaan padellen ofzo?” 😄
3 rondes, 10 geïmproviseerde koudwaterdouches, even veel ijsblokjes en natte sponzen later kwam in kilometer 20 een waanzinnig euforisch gevoel in me op en besefte ik dan maar pas dat ik effectief de finish ging bereiken.
Enkele minuten later was het dan zover, de moment waar ik een jaar naar uitgekeken had.
Mijn trouwe supporters stonden me de laatste meters op te wachten om me dan die finishlijn te zien overlopen! No greater feeling!
This was LEGEN-wait for it-DARY!! 🤩🤩
