Ik had nog een verslagje van mijn wedstrijd, de Lofoten Xtreme Triathlon Full Distance Norway beloofd. Ik heb er daar een lange sportdag van gemaakt, kan toch niet anders dan dat het een heel kort verslagje zou worden (😎🤣🙈) (not dus 😉)
Als je het lezen start (wat al een uitdaging is, wens ik je ook veel leesgenot en volharding toe, op naar de full story zou ik zeggen 😂
Wanneer de Noorse Goden; Vikingspirits en Trollen je gunstig gestemd zijn
Oktober 2022; “Lofoten Xtreme Triathlon Norway”;
Welke hersenspinsels an voorbereidingen gaan zo’n gek avontuur vooraf
Laat dit één van de eerste dingen zijn die ik vorig jaar eind oktober vond op het internet toen ik toeristische info opzocht over Svolvaer tijdens onze vakantie op de Lofoten.
Ik was verkocht van de website en het idee alleen al en moest en zou de halve afstand afwerken, vastbesloten, dit moest mijn episch schot in de roos zijn na mijn ongevalsjaar.
Na 2 weken was mijn eerste gedacht al verouderd als de Vikingtijd zelf. Neen, ik zou toch daar zijn in Svolvaer, dat trouwens op de Lofoten ligt, boven de Poolcirkel, dan kon ik me eigenlijk evengoed inschrijven voor de full distance ipv de halve, dag goed spenderen dacht ik, neen, geen half werk voor mij, mijn compensatiedrang, sportief gezien, na mijn ramp ongevalsjaar was zo groot dat ik me echt mentaal en fysiek terug ok vond om me voor dit avontuur in 2023 volledig te gooien.
Inschrijven was gewoon een must en zo geschiedde. Ik zou mijn Vikingverhaal daarmee starten, een extreme zware wedstrijd (volledig equivalent van de wereldbekende Norseman maar dan minder gekend en boven de Poolcirkel), en zo ook de meest Noordelijke volledige Triatlon.
In mijn Soul Country en in mijn happy omgeving. Kiekevel en grote liefde op het eerste zicht voor deze wedstrijd in die context. Ik was gebeten.
Met mijn coach goed afgesproken dat dit effectief een avontuur moest zijn die ik absoluut ook als avontuur goed en volledig doordrongen van de sport-, natuur- en zelfs atmosfeerbelevenis moest gaan beleven, the real stuff met alles erop en eraan.
Neen, geen tijdsdrang of prestatiedrang, slecht 1 doel: in het zo goed als zeker afzien, alles van beleving heel hard heel diep kunnen laten doordringen dat dit een echt epische ervaring moest zijn om nog honderden jaren na te voelen. Een avonturiers- en pioneerservaring, zoals de Vikingen het zelf zouden beleven.
Over de voorbereidingen hiernaartoe kunnen boeken geschreven worden; best wel grappig dat ik nooit langer heb gefietst dan 135km; nooit langer heb gelopen dan 21km en niet langer dan 4 km heb gezwommen.
Dit was een aanpassing voor mij maar ik geloofde 100% in mijn coach Stijn Lievens, een professional in hart en nieren en dus geen twijfel over wat dan ook.
Mijn conditiepeil steeg doorheen de maanden en na het hoogtepunt van mijn not ended Noors avontuur half juni in Sandnes was ik er ook 300% klaar voor, finishen ging en zou me niet ontnomen worden, 14de langeafstandswedstrijd: moest en zou lukken.
En ja er bestaat een 4de en 5de discipline in de triatlon, de 4de kent iedereen, dat is de voeding maar wie weet dat er eigenlijk ook wel een 5de bestaat?
Ja hoor, die heb ik meegenomen en kan hem alleen maar sterk aanraden aan iedereen, de discipline om een wedstrijdverloop zo te visualiseren in je hersenen dat je eigenlijk zeker weet hoe elk onderdeel zal verlopen en dat je zelf ziet dat je elk onderdeel ook op een succesvolle wijze zal volbrengen. In wetenschappelijke benaming zouden ze dit mindfulness durven noemen.
Ik kan alvast verzekeren dat het je grote rust brengt en enorm veel vertrouwen inboezemt.
Concreet, nog nooit zo rustig geweest aan de start van een wedstrijd en dat voor mijn grootste sportieve avontuur ooit, ochtendpols van 43 bij het ontwaken om 02h15 om te eten voor de wedstrijd.
Net geen 3 uur later voor de effectieve zwemstart was deze hartslag 55!! Ja echt waar, ik was zen en één met mijn lot voor vrijdag 18/08/2023, de dag van mijn Vikingbelevenis.
Dat dit niet zo evident was kan ik jullie al meegeven, woensdag toen ik mijn vliegtuig moest nemen richting Oslo werd het vliegtuig 5 minuten voor opstijgen technisch afgekeurd door de piloten.
Ik had zo’n déjà-vu gevoel met IM70.3 Sandnes waar ik ook op een woensdag mijn pechverhaal startte met autopech…. Nu vliegtuigpech, ……… ja lap daar gaan we weer dacht ik…………
Het feit dat ik voor de eerste keer mijn Goosje (voor niet-ingewijden is dat het koosnaampje dat ik geef aan mijn tijdritfiets die ik ooit heb gekocht van, jawel, Sofie Goos) op het vliegtuig moest steken hielp ook niet echt om de reiszenuwen koest te houden.
Evenmin dat ik niet 100% zeker wist of ik nu wel of niet mijn koffers in Oslo van de band moest gaan halen en dan weer moest inchecken om naar het nog hogere noorden te vliegen richting Evenes, de poort tot de Lofoten. En dan vooral niet dat toen ik aan de bagageband stond en zowel mijn gewone reiskoffer als mijn fietskoffer niet tevoorschijn kwam…….
Ja lap, dat nemen we er allemaal wel even bij dacht ik, wat adrenalineshots verschoten maar uiteindelijk na lang wachten toch mijn koffers te zien krijgen en op de volgende vlucht kunnen laten vertrekken.
Pas om 15h00 aankomen op hotelkamer om 14 uur later (en ja daar is dat cijfertje 14) mijn wedstrijd te starten is best wel kort, al zeg ik het nu achteraf.
Registreren was de boodschap en snel alles in gereedheid verzamelen.
Mijn blijdschap kon niet meer op als ik zag dat roze de kleur van de volledige Xtreme wedstrijd was en ik zelfs een roze badmuts kreeg en zelfs een roze wedstrijdnummer; mijn pink hart begon spontaan op te gloeien, dit is voorbestemd, dit kan niet stuk, wat zijn de kansen dacht ik.
Wedstrijdnummer 112 meneer, hoor en zie ik……
Hmmmm is dat toevallig niet 8 x 14 ging er toen door mijn hoofd, en daar kwam het cijfertje 14 terug.
Een grotere verrassing toen ik vroeg hoeveel deelnemers van de maximum 250 inschrijvingen toegelaten er nu effectief ingeschreven waren: 29 meneer!!!!
Say What!!!!! Ja idd, het is moeilijk om voldoende gek verklaarde mensen te vinden die hier durven starten.
Ooooohhhhh, wat een warm, gek en leuk gevoel stroomde door mijn aderen, dit wordt speciaal, dit wordt episch en mijn vertrouwen om dit tot een goed einde te brengen steeg weer een stukje bij terwijl dat misschien voor veel mensen de moed in de schoenen zou laten zakken. Had ik al verteld dat er bij mij veel hoekjes af zijn? Maar weet dat een kubusje maar goed kan rollen als er héél veel hoekjes af zijn zodat het op een balletje begint te lijken (echt waar mijn lijfspreuk en levenswijsheid).
Ok, genoeg context Jo, het moet een wedstrijdverhaal worden maar altijd leuk om wat randinfo mee te geven, niet?
Wedstrijddag, na veel te weinig slaap en net iets te veel gegeten te hebben voor ontbijt
(Te weinig slaap kan ik snel verklaren, om 21h30 donderdagavond, ik lig net 1 minuut in mijn bed hoor ik buiten een paar heel diepe en lange, zware toetergeluiden, uit mijn bed, gordijn open en ik zie een enorm groot cruiseschip op 40 m voor mijn hotelkamer de haven binnenvaren, zo’n appartementsgebouw hoog en paar voetbalvelden lang, ok even vol bewondering volgen tot die voorbij de hoek is.
22h00, weer een hels lawaai buiten, precies een helikopter dacht ik maar dat kan toch niet, uit mijn bed, was toch wakker gemaakt, gordijn open, en ja hoor daar landt een helikopter van het medisch interventieteam op 25 m voor mijn hotelkamer…… ja zotter dan dit moet het niet worden, was blijkbaar een dokter die ook in mijn hotel verbleef die afgezet moest worden …)
4h45 vrijdag 18/08; laatste wedstrijdbriefing; watertemperatuur 15.6°C en luchttemperatuur 10°C maar het blijft droog vandaag en na de middag zou het opwarmen met zon en blauwe lucht tot een goeie 16°C.
Top, meer hoeft dit niet te zijn dacht ik snel, dit wordt aangenaam sportweer voor een leuk uitdagend sportdagje.
5 minuten voor starttijd beslis ik me voorzichtig in het water te begeven om te acclimatiseren en letterlijk het water te proeven. Ja het smaakt ook hier naar het Franse Perrierwater en het is zo helder dat je zelfs de kleine keitjes 10 m dieper op de bodem ziet liggen. Wat inzwemmen, kaken opwarmen en dan zie ik het diepere zwarte maar nog steeds heldere zee- en havenwater wat verder voor mij dreigend alsof dat je zou gaan opslorpen, beetje griezelig, me aanlonken, klein rillingske, het teken dat het echt diep water is, ja kan niet anders natuurlijk want hier meren in die haven van die grote cruiseschepen aan……. (Net echt dacht ik nog)
Het aftellen begint en ik ben zeer rustig, wedstrijdje crawlzwemmen in full style, met 29 deelnemers starten, dat is gegarandeerd als laatste uit het water komen en dat vertel ik nog gezellig aan mijn mede deelnemers zodat zij zich wat beter voelen in het juist à point temperatuur water.
Ja ik ben voor het zwemmen eerder fan van koud en fris water, geen hot tube voor mij alvast, al dreven er ijsblokjes rond, dat liever dan 20 graden of meer.
Startsein gaat af en off we go, ik wacht letterlijk 5 seconden en start mijn zwembeurt. 2 toertjes rond de haven, oftewel 4 km want die haven is toch wel redelijk groot.
Eerste toer is wat verkennen en boeien zoeken en wat oriënteren om kortste afstand te zwemmen (ja met de Nemozwemcapaciteiten van mij moet je er geen paar honderd meter bij doen want dan kunnen ze gaan kamperen voor ze mijn uit het water zien komen).
Ok 2de toer, nu kennen we het hé Jo, nu even tandje bij zetten, en ja ik blijf zo’n kleine 100m (dat is bij mij wel meer dan 2’00” zwemmen) achter een paar deelnemers aan zwemmen. Doet me goed voelen maar wat ik ook voel is dat het water ook precies wat kouder werd, of was het mijn lichaam dat beetje bij beetje aan het afkoelen was? Kon ook…..
Net voor het verste punt in de haven voel ik wat opkomende krampen in mijn kuit, gene paniek, hier heb ik op getraind (heb effectief in het verleden getraind op eerst zelf kramp trekken in mijn kuiten om zo te leren hoe je dat in een wedstrijd er weer uit kan halen zonder tijdsverlies…. En ja dus die training zal voor het eerst gaan opbrengen. Volleerd krampuittrekker krijg ik die kramp er effectief uit zonder vertragen of stoppen of externe hulp.
(Ja zot zijn doet geen zeer zeggen ze soms maar soms kan dat wel eens zeer doen maar we zijn geen watje hé, Viking in spe 😉)
Ondertussen komt de kajak die de laatste deelnemer volgt vlotjes naast mij paddelen, ik zwaai even en zie dat die kajakker begint te lachen (weer een lachend gezichtje gemaakt met mijn Nemozwemniveau, dacht ik toen, en moest er zelf van lachen)
PS: lachen doe je best niet tijdens het zwemmen als je geen zeewater wil binnen slikken….
Laatste boei was volgens mij echt aan het wegzwemmen van mij, was ik zeker van, of was het de kou die mijn hersenen wat aan het aantasten was, kon ook, voelde gewoon dat mijn lippen blauw waren (en neen ik ben niet van adellijke afkomst, moest echt van de kou zijn)
Uiteindelijk kreeg ik die ook bij de lurven en kon ik mijn laatste 200m eindsprint op zee-egel snelheid inzetten.
Heb nog steeds veel respect voor het zeemeermingeduld van de vrijwilligers die me op de oever stonden op te wachten en dat al 1h37’ lang. Maar hey ik voelde me Neptunus te rijk want ik werd letterlijk geflankeerd door 2 zwaantjes te kajak, als dat geen vipbehandeling is en ik vond voor mezelf dat ik best wel deftig gezwommen had in mijn 100% crawlstijl
(Had ik al gezegd dat ik voor de volledige beleving naar hier was gekomen 😉)
Op naar de wisselzone, waar ondertussen de voorlaatste en nog een paar nog meer voorliggende deelnemers laatste hand legden aan hun fietsstart. Ik denk dat ik ongeveer 4 minuten na hen met mijn Goosje de achtervolging kon inzetten.
Direct word je op de proef gesteld, nog nat achter de oren, en daar niet alleen, wordt de eerste beklimming en dito hoogtemeters van de totaal 2200 hoogtemeters aangeboden. Tempo gaat eruit, uit beugel en vlotjes de hoge omwentelingen, die ik gewoon ben, inzetten als klimwapen. Ja als je een Viking wil worden moet je wat wapens achter de hand houden om je veroveringstocht tot een goed einde te brengen, de verovering van een finish T-shirt en eeuwig in de analen van de Viking historiek bijgeschreven worden, daar deed ik het voor.
Nu wat een zekerheid is op de Lofoten, omringd door zeewater, is dat elke helling omhoog gevolgd wordt door een afdaling. Wat ook een zekerheid is dat er geen vlakke stroken bestaan op de Lofoten, de E10 gaat echt gewoon op en neer, een beetje zoals Bart zijn Marie-Louise, waarom dacht ik daar weer aan???
En ja hoor, je wordt letterlijk telkens weer uit je ritme geslagen, het zijn allemaal geen lange beklimmingen maar lopen wel systematisch op tot boven de 5 % en nog meer, soms veel meer maar je ziet dat niet aankomen door de overweldigende hoge bergen die je links en rechts aankijken, waardoor het tempo de hoogtemetervariaties begint te volgen.
Nu ik weet van mezelf dat het fietsen mijn beste onderdeel is maar had me ook voorgenomen om slechts aan 80% capaciteit van mijn wedstrijdvermogen te gaan fietsen, beentjes voldoende soepel houden en reserve inbouwen voor het nog veel zwaardere loopwerk, dat was mijn tactiek.
Best niet gemakkelijk als fietsen je favoriete onderdeel is in een triatlon en al zeker niet als je daar zo alleen op weg bent, zonder andere deelnemers te zien. Lucky Luke zijn liedje volgend: I’m a lonesome Viking….
Bij een gewone Ironman, fiets en laveer je tussen zo’n 2500 à 3000 deelnemers en ben je nooit alleen, hier in dit avontuur sta je er echt alleen voor en wordt dit een wedstrijd tegen je mentale en geestelijke eigen zelve, hier moet je je kunnen focussen op het zich niet ergeren aan het alleen zijn. Hier denk je aan alles behalve het slechte of negatieve, hier moet je gewoon je eigen sterke zelf zijn en je blijvend happy maken. Eenzaamheid of verveling mag zeker niet de bovenhand halen. FOCUS!
Dat de omgeving en het uitzicht op zee, bergen en natuurlijke pracht hierbij een schitterende stimulans is, daar zullen wat foto’s zeker het bewijs van leveren. Echt het genieten van de omgeving helpt om gewoon de tijd te doen vliegen, de kilometers doen dat spijtig wat minder snel, zoals de tijd wanneer je je eigen amuseert.
En ja, tip voor iedereen, leer ermee om te gaan en steek dat absoluut in je hoofd, no mather what, je bent en mag je gewoon amuseren in zo’n wedstrijd, dus better act to it!!!
Dat 2200 hoogtemeters zwaar zijn op een parcours van 184 km kan iedereen wel geloven maar dat je dan nog eens met de luchtverplaatsingen van vrachtwagens moet rekening houden in veelvuldig voorkomende tunnels is misschien wat raar voor veel mensen, maar het hoort er ook bij, je krijgt letterlijk drukstoten op je lichaam wanneer een vrachtwagen in een tunnel in tegenovergestelde richting op je af komt.
Mocht je je nu afvragen, hoezo, vrachtwagens?? Ja, in Noorwegen sluiten ze geen wegen af voor wedstrijden met weinig deelnemers (is reden waarom er niet meer dan 250 mensen kunnen inschrijven). Maar geen paniek, je voelt je echt op geen enkel moment onveilig omdat bij elke helling elke wagen en vrachtwagen achter je blijft rijden en pas voorbijkomt, op de andere strook na bereiken van de top). Dus fietser is hier echt wel belangrijk voor zelfs koning auto, echt top mentaliteit, moesten ze in België eens een voorbeeld aannemen.
Het leuke aan dit fietsparcours was gewoon de herkenning van iedere bocht, hoek, berg, zeestrook, fjord, enz., want ja ik was hier al op verlof geweest en had dit parcours al verschillende keren op de Tacxrollen gereden met simulatie via Google Maps. (Ook een aanrader trouwens).
Na 26 km krijg ik de voorlaatste in het vizier en even verder ook nog een deelnemer, inhalen, ernaast rijden, nog een dag zeggen en nog aanmoediging toeroepen van komaan keep on going en er voorbij, op naar steeds meer en meer kilometers vreten en blijven genieten van het feit dat ik daar als kleine Nemo op mijn Goosje mag fietsen en wedstrijd mag afwerken. Als een Viking op mijn schip baan ik me een weg doorheen een schitterende natuurpracht maar ook zo robuuste omgeving, de echte Vikingen leven hier nog steeds, ben ik van overtuigd en dat er in die bergen en heuvels nog trollen wonen, wees daar maar zeker van (ok ik alvast).
Het fietsparcours brengt me van eiland tot eiland, en dan zijn bruggen waaronder een cruiseschip moet kunnen varen plots een col geworden waar je over moet, netjes worden de contouren van de eilandjes gevolgd en schapen en koeien die gewoon op, en langs de weg rondlopen of hangen, staan je lief aan te kijken van: Gast waarmee ben jij bezig….
Na 84 kilometer kom ik terug aan in Svolvaer, tijd voor sanitaire stop en ondertussen zijn mijn 3 drankflessen netjes volgens voedingsschema en planning naar binnen gespeeld. (Die 4de nauw uitgestippelde discipline, weet je nog…)
Deze wedstrijd is ook opgebouwd onder een zelfcateringssysteem, drankflessen moet je zelf aanvullen, je mocht die ook in een aparte zak aan de wisselzone zetten om ze daar na eerste lus op te halen. Dat “stop en go” op de fiets dan noodzakelijk is moet je natuurlijk inbouwen, paar minuten extra, tja daar komt het echt niet op aan hoor.
Ik neem mijn tijd want, och ja, ik was vertrokken voor een dagje avontuur, fun en sport hé.
Ok , klaar voor de tweede en grootste lus, en volgens ik mijn verkenning goed had gedaan op de rollen, de lus die mij het best lag, continu op en af, rollende hellingen maar steeds weer uit en in je ritme ook steeds weer spelend tussen grote omwentelingen, klein verzet op helling en grote omwentelingen op groter verzet in afdalingen, ik leef steeds meer en meer op en weliswaar de lucht begint zelfs verder op te klaren en de mooie en beetje warmere ochtendzon, die er eigenlijk al is van 2h00 ’s nachts , komt door de bewolking piepen.
Mijn snelheid wordt wat opgedreven en mijn fietsefficiëntie wordt beter. Steeds meer en meer voorliggers worden achterliggers, tot zelfs een moment waar ik me 22ste waan (achteraf bleek dat nog beter te zijn want slecht 23 van de 29 ingeschrevenen zijn effectief van start gegaan 😉), de wedstrijd extase borrelt bij me op, oo maar wat is dit zaaaaaaaalig.
Fjorden, spiegelingen van bergen in het water als waterdruppels gelijkend op het echte voorbeeld wisselen het landschap af, De wegen kronkelen zich doorheen de Lofoten. Magisch, hoor ik daar in de fluisterende wind Trollen grollen en lachen met ons kleine garnalen op de fiets. Ik zie gezichtjes en vormen in de majestueuze bergketens (zoals je die ook in de wolken kan zien, gevoed door mijn rijkelijke fantasie en inleving, overal waar je kijkt zie je weer iets anders, van waaaw naar wow, naar kiekevel naar amaai wat is me dat hier mooi, het maakt het fietsen er echt een zaligheid van, nooit gevoel gehad van wat is me dat hier lastig, neen meer van zie me hier eens genieten van wat Noorwegen op zijn best is. DE MAX, en ondertussen stijgt dat endorfinepeil steeds verder. Dit is echte de beste sportmotivatie ooit, je geraakt gewoon triatlon high, een aanrader voor iedereen die wat vijzen kwijt is, een must have experience, dit is wat ik zocht en dit is wat ik krijg, o wat zal dat afkicken worden volgende week dacht ik regelmatig.
Parelwitte stranden, vergezichten die je ogen en brein verbrijzelen, en soms een helling die me steeds weer al dansend maar zittend naar boven laat fladderen, ik ga goed en ik krijg hier zoveel energie van, hierbij mag ik ook vertellen dat mijn 6D sportvoeding ook een aardige duit in mijn lichaam doet hoor, ne mens blijft niet draaien op adrenaline en endorfines alleen, wat ben ik echt blij met onze sponsor 6D sportsnutrition, top sportvoeding voor wie nog mocht twijfelen en mijn bijna 100gr koolhydraten aanvoer per uur helpen mij natuurlijk ook (tip: 1 fles 750ml isotone sportdrank van 6D en 1 extra zwaardere sportgel erbij vermengeld is echt een super combinatie om puur op vloeibare voeding zo’n avontuur af te werken, maar wees aandachtig dat dat eigenlijk 10gr koolhydraten meer is dan wat je maag normaal kan verwerken, train hier dus ruim op voorhand mee om je lichaam aan te laten passen)
De laatste hellingen komen eraan en de laatste zware klim voor de laatste tunnel is er eentje om het af te leren, daarna vlotjes Svolvaer binnen bollen en vanaf nu te denken aan het loodzware loopwerk, de berg die 2X moet beklommen worden komt in zicht en ziet eruit als een enorm uit de kluiten gewassen reuze Trol, een monster en beest van een klim is onvermijdelijk, maar eerst vlotjes gaan wisselen in T2 na 6u21’.
Het venijn van deze Extreme zit in de staart, of dat van een Trol is of een berg, het komt er nu echt op aan om karakter en overlevingsdrang in te gaan zetten, nu komt de echte Viking in je naar boven Jo
4 toertjes af te werken, 2 van 10 km en 2 x 12 km met daarin telkens de beklimming van de Tjeldbergtind, bergje van 365 meter hoog, startende op zeeniveau.
Mijn eerste tactiek was gewoon die eerste 2 rondes vlotjes proberen af te werken op reserve want die zijn redelijk vlak dacht ik.
Dacht ik inderdaad, na nog geen 1 km komt er al een stevige kuitenbijter, lopende ga ik die op en een volgende nog zwaardere “vlakke” steile helling volgt ietwat later en ook daar ga ik lopend omhoog en blijf dat eigenlijk best goed volhouden in de eerste 10 km.
Damn, niet evident hoor en eigenlijk ook een verkeerde keuze want de benen, tja die worden zwaarden met de kilometers, lopen echt zwaar vol, ik had ze precies wel een beetje te veel in het rood laten gaan, neen de tweede ronde anders aanpakken, lopen op vlak en afdaling en snelwandelen in beklimmingen, veel beter voor de moral, spieren en hartslag.
Maar ook in het lopen wil ik de belevenis voor 100%, en ja daar hoort een gezellige keuvel en babbel met de vrijwilligers bij, wat drinken, wat eten, nog wat drinken, ( het aanbod gaat van warme soep, over boterhammetjes met kaas en hesp, eitjes, appels, sinaas, chips (mmmmm veel zout ) cola, water, gummybeertjes, je kan het zo gek niet bedenken of het lag er) leuke opmerkingen horen over mijn in Noorse vlaggetjes gelakte vingernagels (Noren zijn enorm trotse mensen, ze zijn gek op iedereen die gek is van hun land en vinden die vlaggetjes dus gewoon FANTASTISCH 😊
Oh, ik verlies gemakkelijk 5 minuten per bevoorrading maar hey, dit is echt geen verlies, dit voelt aan alsof dit er ook echt bij hoort, socializen met en respect voor deze lieve vrijwilligers, dit is wedstrijd op zijn best, dit moet je er echt bij nemen, dit maakt de herinnering en beleving nog zoveel intenser
2de ronde raakt stilletjes aan afgerond, snel gaan wisselen van gewone loopschoenen naar trailschoenen want die berg komt eraan. En echt waar, in mijn hoofd waren de meningen al in discussie aan het gaan geweest van moet ik daar echt over, dat kan toch niet, en éénmaal boven, dan spreekt mijn hoogtevreesstemmetje, dan moet je weer naar beneden, shit, ga ik dat durven, wat kan er verkeerd lopen enz.
En dan neemt mijn volharding en dadingskracht weer snel over, Jo je bent hier voor 1 doel, een schitterende belevenis en ervaring met een goede afloop en de full Monty en niets minder, komaan gij kunt dat en ik had het me al zo kunnen visualiseren dat ik dat effectief kon.
De pipi langkous gedachte en ook een stukje mijn gedeelde visie (en ja soms gelijk ik ook een beetje hard op haar) van :” ik heb dit nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel zal kunnen…” het geeft je een zalig gevoel en ik krijg, alhoewel de looppijn, vermoeidheidspijn van de inspanningen zich beginnen manifesteren, weliswaar lachbuien tijdens het lopen, best wel grappig gevoel, en het doet je ook beter voelen, laat het lachen nu net een lichaamsreactie in werking stellen om geluk hormoon te produceren en die inspanningspijnen tegen te gaan werken, het werkt echt, echt waar, lach zoveel je kan in een wedstrijd, het is een toegelaten dopingproduct en brengt je in no time van ergernis tot opluchting en zin in om nog dieper te graven in je reserves, wat er ook gebeurd, altijd blijven lachen, beste tip die ik kan geven als je aan het afzien bent, kiekevelmomentjes, boost en kick tegelijk, zaaaaaaalig!!!!!!!!!!!
Een supergedachte en na de bevoorrading aan de voet van de eerste bergpassage komt de zesde in de wedstrijd aansluiten en beginnen we wandelend en klimmend aan de voor hem 2 x op weg naar de top en voor mij eerste maal.
Ik zie het pad veranderen in slangen, schildpadden, lachende Trollen en zand/aarde ravijnen en aardevallen (zoals met water maar dan met aarde) (of was dat weer mijn gekke verbeelding die op hol sloeg, maar ik zou zweren dat ik elk moment een Trol kon voorbij zien lopen achternagezeten door een krijgshaftige Viking, …
O ja neen, dat was die 6de in de race, een Engelsman, Dave, heel vriendelijk die me echt zo kon opladen en doen geloven dat het echt veel vlotter ging dan wat je ervan zou denken en ziet.
Hij loopt (lees klautert, want aan 32% hellingsgraad kan je bezwaarlijk over lopen spreken) voor mij uit en moedigt me aan.
Op bepaald moment moet ik de rol lossen en wens hem alvast een grote proficiat.
See you at the finishline, roept hij verdwijnend in de hoogtemeters me nog toe.
Na een 20 minuten klauterwerk kom ik boven de boomgrens en lonkt de top, nog 10 minuutjes verder sta ik op het toppunt (letterlijk en figuurlijk) van deze wedstrijd.
Ik word stil, mijn ogen worden vochtig, het slikken gaat moeilijk, ik sta gewoon boven op die onmogelijk overwinbaar wanende hindernis, dit is echt zoooooooooooooooo………. Slik, stil, geniet Jo….
Het raakt me zo diep, ik word er gewoon intens blij van en wat stroomt dat geluk door mijn aderen, dat uitzicht, die zon, die grootsheid van die berg, de omgeving, echt, hier doe je het echt voor, het besef dat je dit moet overwinnen in een volledige triatlon doen mij me zo groots en toch zo klein voelen, kiekevel overal, een mindblow raast door mijn hoofd, hier moet ik van genieten, en ja dat heb ik zeker voor 15 minuten gedaan. En terwijl ik het neerschrijf voel ik ieder klein detail en beleef ik het echt opnieuw, o mag ik hopen dat nog heel lang zo te mogen voelen als ik eraan terugdenk
Ok, nog steeds met een wedstrijdje bezig Jo, kom je moet door, je mag straks nog een keer!!!!
Eerste hindernis bergaf, 10 m niveauverschil, recht naar beneden met behulp van een dik touw met knobbels in, wablieft!!!!!!!!
O die eerste keer, zo verschrikkelijk, zo’n schrik, echt met de billen dichtgeknepen half overmeesterd door mijn hoogtevrees, maar het moet, kom Jo, je hebt al ergere dingen gedaan, kom doorbijten nu en ja met behulp van instructies van ervaren vrouwelijke medestrijdster geraak ook ik 10 m lager zonder vallen. Merciekes Nikolett, je was mijn fee op dat moment, echt waar, onmetelijk veel dankbaarheid voor deze lieftallige en vriendelijke dame die tijd nam om mij te helpen.
En echt dat is een rode draad doorheen zo’n wedstrijd, iedereen neemt tijd om medetriatleet te helpen, aan te moedigen en vooruit te krijgen, het “ons” gevoel in zo’n wedstrijd is echt fenomenaal te noemen, we are in this together en together we are strong, nobody is left behind!!!
Die verdere eerste afdaling, een nachtmerrie voor iemand met hoogtevrees, neem ik dan ook rustig en het veilige voor het onvoorzichtige. Passages van 50 cm breed en aan weerszijden een strakke steile afdaling, daar wil je echt niet vallen, eerst volg je nog de kam van de berg richting naar beneden en valt het niveauverschil nog aardig mee maar dan komt de echte afzink, 32% hellingsgraad maar dan naar beneden, dat is echt extreem, kronkelend, zigzaggend, slippen en vasthouden aan takken en bomen hotsend en botsend en je toch nog rechthouden stap ik steen per steen naar beneden, concentratie op maximum want hier wil je je niet vertrappen en je enkel omslaan of iets breken, niet hier, nergens niet maar hier is het risico wel heel groot en dan zou dan einde wedstrijd betekenen want er volgt nog een rondje van 12 km, hinkend is dit echt niet haalbaar.
Plots zet ik mijn voet verkeerd, geen grip onder schoen en mijnen linker slipt door, gevolgd door natuurlijk heel mijn lichaam want nog net niet vastgehecht met één hand aan een tak, pardoes daar lig ik op mijn rug en zitvlak, efkes een pijnmomentje maar snel checken, ok niets ergs, beetje egoschade maar ook dat vind ik niet zo erg, hey ik ben geen springbok of berggeit hé.
Ik daal wel met nog meer voorzichtigheid af en de schrik voor de volgende passage slaat wel efkes toe, zelfs dacht ik efkes aan de shortcut en eigenlijk forfait voor de tweede klim maar dat kon ik mezelf niet aan doen, neen neen, komt wel goed, we vinden wel een oplossing, duurt nog efkes voor ik hier terug sta.
Ok uiteindelijk weer op een grindweg en lopend daal ik verder af richting passage in het stadje, nog even paar keer wandelen want terug wat klimwerk en lopen bergop, neen, nu is het verstandig spelen en alles op een zekere finish zetten, laat ik maar de tijd voorbijgaan, ik kom ondertussen zelfs indien het nodig zou zijn volledig wandelend voorbij de laatste beklimming ver voor het sluituur en al zeker voorbij de finish.
Die zekerheid geeft me nog wat extra moed en adrenaline en warempel ik loop weer wat beter ook, enkele goeie kilometers en ik kan lopend terug de aankomstzone doorlopen op naar die allerlaatste ronde, die allerlaatste geseling van Tjeldbergtind, en vooral zijn monsterachtige afdaling, want de klim, die viel best wel mee.
Lopen gaat echt nog steeds goed, alé voor wat je goed kan noemen na 13 uur wedstrijd, neen ’t is niet aan 11km/h, maar hoeft ook niet hé.
Ik voel me meer en meer zelfzekerder en waar ik kan lopen haal ik de kracht uit de benen en het lijf om dat ook te doen, zelfs bij aankomende helling toch proberen die milestones te plaatsen, tot daar lopen en dan pas wandelen, en ja het lukt hoor, precies een met vertraagde afspeelsnelheid vorm van Fartlek, komt helemaal goed.
Laatste keer aan de bevoorradingspost, neem afscheid van deze lieve vrijwilligers, en snel nog extra portie chips naar binnen, laatste gel, en laatste 2 bekertje coca cola naar binnen en daar komt net voor ik vertrek een Fransman aan op de bevoorrading.
Hij ziet met wat angst uit naar de klim, ik merk het op en beslis te wachten op Yves, zo heet deze Fransman, om samen met hem voor mij de laatste keer en voor hem de eerste keer naar de top te klimmen. Echt, ik voelde dat ik deze sympathieke man moest gaan aanmoedigen zoals ik werd aangemoedigd en begeleid bij mijn eerste klim. Goh, ’t is wedstrijd ja, en deze Fransman was bezig aan de halve Extreme Triatlon die pas om 13h00 was gestart maar dat is toch het principe bij mij: sportmanship staat hoog in mijn vaandel, komaan, samen naar die top.
Halfweg blokkeert mijn klimmaatje, ik wacht op hem en stel hem gerust dat we al halfweg zijn, het allerzwaarste is voorbij en het mooiste moet nog komen.
Na wat uitblazen krijg ik hem weer gemotiveerd, komaan Yves, ça va aller, suivez-moi, je connais la route, suivez mes passes, ça sera plus facile, en netjes volgt hij mijn voetstappen.
Bij mij gaat het echt merkelijk ook beter dan de eerste passage ook al zijn er weer 12 km voorbij gestrompeld (‘k zou zwaar liegen moest ik vliegen zeggen)
De top komt in zicht en samen bereiken we weer die wondermooie magische uitzichtlocatie, efkes vuistje doen, merci coppain zegt hij me nog, sans toi j’avais retourné.
Oh dat doet me binnenin zo genieten, echt waar, dat is terug een ervaring in de beleving gegraveerd voor het leven, dat is wat het echt moet zijn, dat doet ne mens deugd, echt waar.
Ik neem snel afscheid want een tweede keer boven en begin wat koud te krijgen, ook al heb ik weer een 10-tal minuutjes genoten en zijn er wat detailfoto’s genomen door een fotograaf van mijn vingernagels (ik heb zelfs speciaal moeten poseren hiervoor want hij wou absoluut een detailfoto van mijn handen, hihi, best wel grappig maar ook leuk, straks laat ik ze voorgoed staan. (Jolien Vermeylen, je hebt dat schitterend gedaan, heel mooi, ik begin er zelf gehecht aan te worden (😉))
Mijn tweede touwpassage op handen, voeten ,zitvlak en touw gaan wat moeizaam maar die kan ik achter mij laten, een laatste keer die richelpassage waar de diepte me toe roept om er naast te trappen en sneller naar beneden te tuimelen (echt , dat spookt door mijn hoofd als hoogtevrees vrezende mens, echt niet aangenaam) maar ik kan me in bedwang houden, neen, nu loopt er echt niets meer verkeerd, die finish 4 km verder , die pakken ze me niet meer af, Svolvaer en Vikinggeschiedenis, ik kom eraan 😊
Laatste maal de verschrikkelijke bosafdaling, die nu wel langer blijkt te duren dan de vorige, echt niet normaal, knikkende knieën, bijna smekend naar die grindweg, paar keer uitblazen van de schrik onderweg, echt lastiger dan klimmen, echt nie normaal dees.
En hey, ik herken die boom, nog enkele 10-tallen meters dalen en dan zie ik de antenne, daar waar de grindweg start, het echte begin van het einde, het einde van de grote risico’s, het volop genieten kan starten, de finish kan ik nog net niet ruiken (ja een havenstad van visserij is echt ruikbaar van ver op de Lofoten 😉 hahaha
Laatste wandelklim en dan terug beginnen lopen en het loopt goed , het loopt vlot, ik begin de energie te voelen maar ook nadat ik de laatste tunnelpassage doe worden mijn ogen terug natter, o een kiekevel momentje doet me echt efkes starten met wenen, niemand ziet het, gelukkig, laatste kilometer, ik tel af en lopen gaat weer wat sneller, pijn en vermoeidheid vergeet ik, ik begin vol endorfines te lopen en de laatste adrenalineshot wordt door mijn lijf gejaagd, de kade op, en de laatste hele lange bocht (ja de volledige wisselzone als één lange bocht rond lopen is zo precies de laatste geseling die ze erin hadden gestoken voor ik mocht finishen en dan die laatste 30 m ; mijn tranen komen echt naar boven (en zelf nu weer terwijl ik het vertel) echt niet normaal, wat heb ik gedaan, wat heb ik echt gedaan, vuisten ballen, efkes keihard luid yeah roepen, armen in de lucht en met volle glimlach van yes ik ben er onderdoor de authentieke droogrekken voor kabeljauw lopen die dienst doet als finishboog en dat na 15h16’ na de start deze morgen.
Ik ben er , ik voel me de Vikingen te rijk, ik voel me zelfs een echte Viking, dit heb ik echt overwonnen, echt de grootste en zwaarste fysieke sportuitdaging uit mijn leven, zo zot, zo onecht en toch echt, ik vat het niet maar daar sta ik, collega medeatleten geven me allemaal een vuistje, Jo you di dit, great job hoor ik en ook de wedstrijdleiding komt me persoonlijk groeten en feliciteren, dit is echt een hele familiale triatlon waar je als mens telt en niet als betalende nummer uit de zoveel, dit is thuis komen , dit is erkentelijkheid krijgen, dit is gewoon WAAAAAAAAAWkes.
Ik krijg de wereldberoemde fishburger aangeboden, zo gekend in Svolvaer en omstreken, en echt lekker en vol trots mag ik mijn finish T-shirt afhalen, de dame die me de T-shirt geeft herkent me en zegt me nogmaals, I will remember you by your nails, great job
Later besef ik dat ik de eerste Belg ooit ben die deze wedstrijd is gestart en dus ook de enige Belg ben die ooit is gefinisht en ook al ben ik voorlaatste van de finishers en 3de laatste van de gestarte deelnemers, die eerste Belg positie, die nemen ze me nooit meer af.
Ik heb België op de Vikingstenen geplaatst en daarmee ook Atriac mijn o zo geliefde warme familiale club, mijn sportieve thuisbasis.
Wat verdere statistieken leren me dat deze wedstrijd haar 7de editie kende (helft van 14 😉) en er nog maar 208 deelnemers zijn gestart en slechts 167 zijn gefinisht, en daarvan heb ik momenteel een 84ste tijd, hier kan ik echt mee leven maar wat veel belangrijker is dan wedstrijdcijfers, dit staat voor de rest van mijn leven in mijn geheugen gebrand, op mijn netvlies gekerfd en in mijn hart geborgen.
Hier ben ik Viking geworden onder de Vikings, dit is waar mijn hart thuis voelt, My happy place in My happy sport met mijn happy journey.
Een aanrader voor iedereen die voldoende gek mag zijn om deze uitdaging aan te gaan, je zal er echt geen minuut spijt van hebben, het is de vermoeidheid en alles erop en eraan meer dan waard.
Thanks Norway, I love you
