De kroniek van een not not ended story
IM 70.3 Sandnes Norway, 18 juni 2023; staat al een tijdje in mijn agenda met stip aangeduid.
Woensdag 14 juni 4h35 alles zit in de auto , ik moet juist auto nog starten en vertrekken. Het is vroeg, het gaat vlotjes; 1200 kilometer verder heb ik afspraak in Hirtshals in het Noorden van Denemarken; einde etappe 1 van verplaatsing naar wedstrijdstreek.
Voor een keer gaat het vlot op en rond de Kennedytunnel, komt waarschijnlijk door het onmenselijk vroege uur maar soit, ik ga pas ontbijten als ik alle risicozones in België door ben.
Wat later kom ik Turnhout voorbij en plots allerlei rode en oranje lampjes die flikkeren op mijn dashboard; met wat geluk geraak ik de afrit van Oud Turnhout af en al pruttsend met horden en stoten geraak ik nog net aan de Volvo Garage in Turnhout.
Autopech op het meest vervelende moment, nog meer dan 1000 km te gaan en daar staan we , niet wetende of ik nog verder geraak….
Na het zeer grondig uitleggen van de ernst van de situatie en ja ook de meldingen op mijn dashboard krijg ik het voor elkaar dat ze mijn auto voornemen om de pech te proberen te verhelpen.
Het wachten in de warmte lijkt eindeloos en na 2 uur komt een technieker me vertellen dat ze alle storingen hebben kunnen resetten, geen oorzaken hebben gevonden en dat ik best het telefoonnummer van de pechverhelping reeds klaar houd want ze kunnen geen garantie geven dat het niet terug komt maar ik mag terug vertrekken.
De trent is gezet, more to come….
Tuurlijk ben ik door de vertraging blootgesteld aan alle filegevoelige punten en kan ik die geduldig voorbijschuiven.
In de laten namiddag mag ik uiteindelijk de grens met Denemarken overschrijden, althans, bijna, een douanebeamte pikt me er uit en ik mag aan de kant, een half uurke laten ben ik weer op weg.
Nog nooit controle gehad aan de grens, waarom nu wel????
Ok “s avonds om 22h15 bereik ik uiteindelijk mijn bestemming in Denemarken.
Donderdagochtend tijd om om 9h45 te vertrekken richting haven en ferry. Overtocht naar Kristiansand in Noorwegen verloopt vlekkeloos, eerste op de boot, laatste er weer af, naar de douane, ja je kan het al raden, een douanebeamte beslist om me aan de kant te zetten: waar gaat de reis naartoe, wat ga je er doen, wanneer ga je weer weg, mogen we je auto eens controleren, wat zit er onder het deken in je koffer, enz enz….
Anderhalf uur later weer op weg , eindelijk zou ik zeggen, maar 2 km verder , o ja daar hebben ze ook files, 1.5 uur kwijt over 6 kilometer…..
De verdere rit die dag is adembenemend, rotsformaties, fjorden en vergezichten afgewisseld met ontzettend veel tunnels kruisen mijn pad.
In de vooravond beslis ik om nog 2 km te gaan zwemmen in Frafjorden, adembenemend, hoe klein je kan zijn tussen die enorme rotsformaties en onder mij zie ik vissen zwemmen van wel 1 meter lang, het zalig zoute water spoelt mijn mond alsof ik in het Franse Perrierwater aan het zwemmen ben, zaaaaaaalig is nog een onderstatement.
21h15 kom ik uiteindelijk op mijn eindbestemming.
Vrijdag 16 juni, dag van de registratie, zalig weer, zon, windstil en de registratie biedt zich aan in de voormiddag, o ja neen, foutje van mij, ’ t is pas in de namiddag…
Ok dan gaan we eerst het fietsparcours met de auto verkennen. De weg wordt nauwgezet gevolgd en als ik zag dat er steentjes in de bochten lagen stopte ik, nam een bezem en veegde die professioneel van de baan, alle risico’s op lekrijden en uitglijden tot 0 herleiden, dat lijkt me altijd een goed plan….. is het meestal ook.
Registreren gaat vlot, en in de vooravond neem ik mijn Goosje mee naar het fietsparcours buiten Sandnes. Wagen reglemantair parkeren, mijn Goosje uit de koffer, klaar maken voor de verkenning op de weidse buitengebieden van de landbouwstreek van Noorwegen langs een mooie kustlijn.
NA wat inlopende kilometers die wat uitdagend zijn qua niveauverschillen kom ik op de plaatselijke ronde die 2 x tijdens wedstrijd dient afgereden te worden.
Mijn achterwiel maakt wat lawaai maar soit dat is wat hinderlijk maar stoort me niet overdreven. Even verder na nog wat opgetrokken te hebben, komt het lawaai harden naar boven en begin ik te voelen dat ik precies wat harder moet trappen voor dezelfde snelheid, ok de wind is van de aprtij maar maakt dit nu zoveel verschil?
Even stoppen, afstappen, checken, raar maar we gaan verder, lawaai wordt erger en ik moet echt veel meer vermogen gaan trappen, lijkt me niet ok want dit is een verkenning 2 dagen voor de wedstrijd en moet continu in EXTH trappen, dit gaan we niet doen, dus ik vertraag en vertraag, precies aan het toeristrijden…..
Aan de auto teruggekomen check ik mijn wiel want in freewheelen draait het niet met dat irritant (voor concurrenten dan toch) klikkend lawaai als ik mijn pedalen stil hou en mijn wiel vertraagt precies snel. Ik draai aan mijn achterwiel en zie mijn pedalen actief ronddraaien….
De asnaaf van mijn achterwiel stuk en lager dus ook, achterwiel echt niet bruikbaar voor wedstrijd… Alles onder controle en dan gebeurt dat……
Het is vrijdagavond en natuurlijk geen fietsenmakers nog open, hoe gaan we dat oplossen???
Zaterdag 17 juni, dag voor wedstrijd, dag van bike check in en achterwiel nog steeds stuk, al contact opgenomen met mijn coach, we blijven er kalm bij, en nu start zoektocht naar een oplossing. Fietsenmakers opbellen, wiel proberen te huren, en ja hoor , nergens geen oplossing te vinden.
We blijven kalm en dan schiet het me te binnen dat ik een Noorse pro triathle ken via instagram die daar in de buurt woont en ook mee doet aan de wedstrijd.
Een klein berichtje sturen naar Johanna Haland om te vragen of ze toevallig geen reserve achterwiel liggen heeft. Na wat niet Engelssprekende Engelse taalverwarring blijkt dat zij effectief een reservewiel staan heeft dat ik zelfs kosteloos mag gebruiken. We spreken af aan de bikecheck in.
Ik blijf er rustig bij, oplossing in zicht , prima opgelost , toch?
Echter op moment van onze afspraak, waarbij Johanna haar man met het achterwiel zwaaiend en vergezeld met Johanna komt aangewandeld, blijkt na montage van het achterwiel in mijn Goosje het achterwiel wel net een beetje teveel net gepast tussen mijn remblokjes te schuiven. O ja, de remblokjes staan letterlijk tegen het wielframe, zelfs ronddraaien lukt niet…
Ok weg oplossing, en nu….
Op dat moment komt iemand aangewandeld, blijkt de wedstrijdmanager te zijn die me in het Nederlands aanspreekt, wat is de kans in Noorwegen denk ik…….
Hij vraagt wat er scheelt, ik leg alles uit en hij zegt gewoon dat hi dat gaat oplossen, hij heeft nog een vol achterwiel liggen bij hem thuis en na sluiten van de bike check in kan hij erom gaan.
Om 18h00 sluit de check in en we spreken af dat ik ondertussen iets ga eten en in de buurt blijf en hij me zal verwittigen als hij terug is.
Om 20h00 komt hij aan met het reservewiel van het reservewiel. Hij haalt het uit de wwielzak,…. Geen cassette gemonteerd….. wat is de kans????
Moet het nu toevallig lukken dat ik mijn cassettesleutels net op einde van het vullen van mijn auto ook ingeladen heb……
Ok Cassette wisselen en terug naar mijn fiets, monteren , uitlijnen , het past, nu nog opblazen….
Blijkt dat hij het koppelstukje niet in de wieltas heeft zitten, dus opblazen lukt niet.
Ok zondagochtend zullen er wel atleten zijn met zo”n koppelstuk, ik blijf rustig en ga naar mijn hotel met nog steeds de wetenschap dat ik nog niet kan starten in het fietsen, maar dat komt in orde.
O ja voor ik het vergeet, vertelde hij, het is een tube, maar wat is de kans dat je lek gaat rijden, ja zeg ik , nog nooit meegemaakt op wedstrijd…..
Zondagochtend 18 juni, dag van de wedstrijd, ik kom vroeg naar de wisselzone en al snel vind ik iemand met zo’n koppelstukje, fietswiel opgepompt en alles past perfect, hoe ziet mijn Goosje er zo professioneel uit, zaaaalig gevoel, Johanna passeert nog en ziet het ook en wenst me veel geluk en een goede race.
Uur van de start breekt aan, frisse duik in de fjord en op voor het zwemgedeelte, bij het uitkomen van het water bleek dat na vergelijking met andere atleten het zwemmen 2100 m te zijn geweest ipv 1900m, geen probleemwant ik heb heel goed gezwommen en heb me geamuseerd in gezelschap van medeatleten en paar honderden mini jellyfish, maar die schrikken me niet meer af.
Naar de fiets en op weg, zalig geluid op de fiets, zo’n vol achterwiel maakt echt een uniek geluid en ik vlieg doorheen het inloopgedeelte van het fietsparcours, dat tevens ook het zwaarste deel is.
Op bepaald moment moet ik het fietspad op, moet afslaan aan een vrijwilliger om door een tunnel te rijden, ik richt mijn hoofd op aan snelheid vankm/h en zie dat de ingeslagen weg m verder gewoon dood loopt op een rotswand.
Ik ga verschrikt volop in de remmen en mijn achterwwiel komt mij langs links voorbij steken, ik val op een haartje na net niet en kom veilig stil te staan, oefkes, valpartij en crash vermeden.
Draaien en bleek dat de juiste weg net naast de genomen afslag lag, stond die vrijwilliger net meter te vroeg op het parcours……..
Ik trek me weer op en zie de eerste bevoorrading in het zicht, ik kom er voorbij en voel nog iets wegspringen onder mijn achterwiel, ok, ik moet niet stoppen, ik ben op een halve zelfbedruipend (perfect voorbereid noemen ze dat) maar m verder voel ik bok, bok, bok bok bok bok bok…..
O neen, platte band, en ja het is mijn achterwiel………..
Vloekend en roepend van ongeloof stap ik af, ik was me juist aan het lanceren want het snelle stuk kwam er aan en ik was al km/h sneller aan het rijden , gemiddeld gezien, dan voorzien.
En nu???
Wat toevallig blijkt dat er ook een bike mechanic op die bevoorrading te staan, mijn hoop gaat uit naar die man.
Fiets geven, fiets checken, mijn excuses sir, maar ik heb geen tubes bij en dit is een tube en kan die dus niet repareren…..
Dat meen je nu niet hé????
Ok, reparerende lijmvloeistof zoals voor tubeless banden? Ja die heb ik, ok proberen, alles in de band spuiten, wat wachten en oppompen….
Wacht dat moet met zo’n koppelstukje, ….. euh ik heb dat niet bij…………….
Ok, kom we gaan proberen dat ventiel te forceren en ja wonderbaarlijk het lukt, we kunnen pompen en pompen en pompen en even snel komt de lucht er weer uitgeblazen……….
Einde wedstrijd na 18 km fietsen, dit kan toch niet???
De wedstrijdleiding wordt verwittigd om te komen ophalen en ik ga geduldig aan de kant zitten, wachten, doelloos voor me uitkijken, moet ik nu gaan lopen? Maar ja nog 70 km op mijn sokken of fietsschoenen, ja neen zelfs zo zot ben ik niet en haal ik toch nooit maar het schiet wel door mijn hoofd, de tranen volgen en terwijl het niet echt super arm is worden mijn wangen toch kletsnat en neen, ’t is niet van het zweet……
Ik duw mijn horloge niet af, waarom ik weet het niet maar iets in mij zei me dat ik niet kon opgeven, neen maar wat kan ik doen, niets, machteloos toekijken hoe andere atleten die al ver achter mij waren allemaal voorbij rijden, de bezemwagen zie ik ook, ’t is definitief hé, de klop komt hard binnen, daar gaan de tranen weer, ontgoocheld, ontredderd,, rillend van decompressie en moedeloos, ik ben er kapot van….. niet finishen na zo’n rotjaar na mijn kleine breukmakende valpartij van vorig jaar, dit kan toch echt niet!!!!!
2 uur later wordt ik opgehaald en wordt ik aan de wisselzone afgezet. Ik kijk op mijn horloge en er staat 2h37’; de tijd die ik zou nodig gehad hebben om mijn fietsenaf te werken. Mogen we jouw chip hebben aub?
Meent die dat nu, ik kijk naar die man, hij kent me, en zegt : wil je misschien nog lopen; euh ja tuurlijk dat, ik ben hier nu toch.
Ok met al je pech , vertrek maar…..
Een klein gelukzalig gevoel pept me op, ik mag lopen, yes, ik laat iedereen vrij passeren ,neemmijn tijd om mij om te kleden voor het lopen, ga naar het toilet en vertrek volledig zonder focus maar op frustratie voor mijn halve marathon.
Echt waar, in die hitte nog nooit met zoveel plezier gelopen, ik moedig atleten aan die aan het sukkelen zijn, ik help mensen verfrissen, ik geef steunbetuigingen aan mensen die het lastig hebben, kortom ik geniet van het lopen en het gaat echt vlot.
Na mijn halve marathon kom ik aan de finish waar ik even nog denk om gewoon verder door te lopen tot de laatste deelnemer moet finishen maar beslis om toch te stoppen. Op de tapijtstrook stop ik nog even om een verloren gewandelde duif wat opzij te begeleiden onder algemene hilariteit van de toeschouwers en kom over de finish met een zeer goeie halve marathontijd en krijg mijn medaille en zegt de dame proficiat.
Ik zeg niets terug, kon niet want die proficiat kwam als een messteek binnen, zoveel pijn, ik doe de rits van mijn trisuit open en steek medaille eronder en doe rits weer dicht, ik heb deze niet verdiend, ik ben niet gefinisht.
Ik doe mijn schoenen uit want ik heb gelopen met twee enorme blaren op mijn beide voeten en verzorg die zelf, even later ga ik in crashmodus en komen de tranen stromend naar buiten. Wat een nachtmerrie, mijn ergste wedstrijdgevoel ooit, dit overleef ik niet dacht ik echt, wat een vernedering, hoe erg, ik kan het nog steeds niet geloven… 2 uur heb ik daar op een bankje gelegen, doelloos naar de lucht starend doorheen vertroebeld zicht van tranen……
’s avond beslis ik om nog een uitstap te maken naar een Noorse hoogvlakte en Lysefjorden, daar gekomen stap ik uit en helemaal alleen tussen de weidse vlakte van uitgestrekte natuur schreeuw ik het nog eens uit, het doet deugd en het doet me beseffen , terwijl ik rond mij kijk dat hoe groot mijn zorg ook is , hoe klein ik me voel in die natuurpracht in al zijn grootsheid.
Ik kom te bedaren en geniet stilzwijgend en vol ontzag van mijn omgeving.
Het besef komt nadat ik me op een steen heb gelegd, eigenlijk was dit de ergste ervaring ooit maar tevens ook de meest leuke dankbare ervaring ooit, ik heb de gastvrijheid van Noorwegen mogenn beleven, de behulpzaamheid van iedereen, mensen ontmoet die ik zonder pech nooit had ontmoet, mensen kunnen helpen, toch plezier beleefd….
Ik kom uiteindelijk tot het besef dat een wedstrijd meer is dan een wedstrijd en een finish, het is gewoon heel de belevenis en ja ik ben ontgoocheld maar dat mag anders ben ik er niet vol voor gegaan maar ook o zo dankbaar. Echt ik heb het begrepen, je kan nooit verliezen bij zo’n wedstrijd, wat een belevenis wat een avontuur.
Dag erna vertrek ik huiswaarts met eigenlijk toch, raar maar waar , voldaan gevoel en krijg nog een telefoontje van Corinne, wat heeft me dat deugd gedaan, forever dankbaar Corinne, dat was de druppel die ik nog nodig had om dit avontuur eigenlijk goed af te sluiten.
Die medaille hangt nu achterstevoren aan mijn medaillerekje maar doet me nu voor altijd herinneren aan mijn 13 de lange afstandswedstrijd, ja echt de 13 de….. maar die met het meeste avontuur, een straf verhaal voor mijn kleinkinderen later en misschien na dit korte relaas wat motiverende woorden voor mede Atriacers als die ooit eens in dezelfde situatie komen te zitten.
Ik heb vrede genomen met mijn ervaring, op nu naar die Xtreme volledige triatlon op de Lofoten, mijn 14 de…..
Ik heb nog een berichtje van Johanna mogen ontvangen met de woorden: Jo, al je ongeluk heb je volledig opgebruikt, je volgende wedstrijd kan alleen maar een schitterende ervaring worden, go for it
