Jeroen Scheerder – Monstertijdrit

Het Monster dat een tijdrit heet. De laatste zondag van september is voor hardrijders en zelfverklaarde helden van het langere tweewielerwerk traditiegetrouw verzamelen geblazen in het mekka van de duursport in Nederland. Almere ligt er als immer gevleid in een mozaïek van polders en windmolens. Dat laatste laat vermoeden waar het hier vandaag om gaat: niet alleen de strijd met zichzelf maar ook en vooral tegen het natuurelement dat hier primeert: de wind die in deze weidsheid vrij spel heeft. Geen dixie, tribune of aankomstboog te bespeuren. Het carbonnen ros is mijn enige metgezel. Een startmeet en een tijdopmeter als enige getuigen van wat hier gebeuren gaat. In de kleuren van onze geliefde Antwerpse triaclub ga ik het gevecht aan. Een vijftigtal andere tijdvechters gaan eveneens de strijd aan met het monster van de lage landen. De opdracht is even simpel als weerzinwekkend: solo 137,8 kilometer bolwerken, op het meest biljartvlakke fietsparcours mij bekend. Vier rondjes van iets meer dan 34 kilometer. Streefdoel: eerste drie ronden sub 51 minuten afwerken. Het vierde en laatste toertje zal als steeds het lijfelijke verval al volop ingetreden zijn. Het zonnetje schijnt maar ik ben hier niet om te bronzeren. Wel om als bijna vijftiger de kaap van gemiddeld 40 kilometer per uur te ronden. Het venijn zit ook dit jaar in de staart van het circuitje: circa 4 beaufort tegenwind in het laatste lange rechte stuk van tien kilometer. Eindeloos zegt je zicht. Overwinbaar dicteert de ratio. Wennen doet het niet, maar je blijft het blijkbaar opzoeken: vrijwillig je lichaam onderwerpen aan langdurige pijn. Waarom toch? Die vraag zal meermaals opwellen en zonder antwoord blijven. Ik hou het bij het afleggen van een hedendaagse bedevaart als moderne zingeving. Misschien herkenbaar voor collega-triatleten. Na 3u22 eindigt mijn tiende deelname aan de beruchte Monstertijdrit. Met een gemiddelde van 40,9 kilometer per uur trok deze held voor één dag voldaan terug naar de Antwerpse zuidrand. Mission accomplished. Voor een jaartje toch. Nu even die fiets aan de haak en lichaam en geest wat rust gunnen. Hoewel.

foto: Jeroen met collega Wim Lagae