Eerst even terugspoelen naar 17 september 2022, ergens rond 17u in de namiddag. Mijn eerste halve triatlon zat er net op. Rond de lacs de l’eau d’heure was het afzien in de regen en wind tijdens de IronLakes. Hoewel ik niet te veel gefixeerd wil zijn op tempo’s, wattages en armslagen was 6u05 nu niet per se een tijd waar ik vooraf van droomde.
Terug naar 2023: IronLakes werd OpenLakes en 13 graden werd 25 graden. De grootste verandering was echter dat ik deze keer in de Atriac-kleuren aan de start verscheen. Het doel bleef wel hetzelfde: mij amuseren en met een goed gevoel terugkijken op wat mijn 2e halve triatlon moest worden.
Het zwemnummer was pittig: veel volk zorgde voor veel slagen en schoppen en files aan de boeien. De trainingen in de Ekerse putten van de afgelopen weken, worpen wel hun vruchten af: ik behaalde een PR op mijn zwemnummer.
Het fietsparcours was hetzelfde als vorig jaar, dat betekende enkele pittige klimmetjes tot 9%. Bergaf gaf mijn gps op een gegeven moment zelfs 60km/u aan. Een daling waarbij ik normaal aan mijn remmen zou trekken tot mijn vingers er van verkrampen. Een duidelijk voorbeeld dat je in een wedstrijd altijd ietsje meer kan.
Tevreden stapte ik van mijn fiets en wisselde ik snel naar mijn loopschoenen. Mijn eerste isogel zorgde voor wat steken, maar het vele inhalen gaf een boost en deed me meer dan 100 plaatsen stijgen in het klassement. Ook de vele “komaan Atriac” aanmoedigingen van supporters van andere teams die ik niet kende, deden me voelbaar deugd.
Wanneer ik onder finishboog liep en mij omdraaide om mijn tijd te checken, kreeg ik toch wat tranen in de ogen. 5u24, ik had geen verwachtingen dus was hier meer dan gelukkig mee!
De aangeboden Redbull liet ik links liggen, de medaille daarentegen liet ik me wel om de hals hangen. Hongerig ging ik naar het eetbuffet waar ik gelukkig hartige voeding aantrof. 6D, bedankt voor het krachtvoeder, maar jullie zoet snoep laat ik nu toch enkele weken in de kast.
Met een couscous salade in de ene hand, scrollde ik met de andere door de prestaties van de andere Atriac’ers in Knokke.
Bij het uitchecken kwam ik nog Thomas tegen die een prachtige 9e plaats behaalde.
Een meer dan geslaagde dag, op naar het volgende grote doel: de marathon van Valencia!
